En hier is ie dan, de laatste van mijn reis!
Door: Happy Nicole
Blijf op de hoogte en volg Nicole
29 Januari 2015 | Vietnam, Ðà Lạt
Zooooooooo, my final report, morgen wordt het rennen vliegen en springen.
Ik ben gisteren naar Ha noi gevlogen en had weer zo'n mooie ontmoeting.... In de de rij om naar het vliegtuig te kunnen gaan stond een heeeel klein vrouwtje, krom getrokken van ouderdom, zwarte tandjes, schitterende kraaloogjes, haartjes netjes gekamd en wrs met haar beste blousje aan. Op het blousje zat wel een enorme vetvlek maar ik zag dat het gewassen was en dat ze haar best had gedaan. Daar stond ze dus, met haar grote rugzak, als een verloren vogeltje met haar kaartje en iets wat wrs in Vietnam doorgaat als identiteitsbewijs. Met mijn verfijnde nonverbale comminucatieve vaardigheden bood ik deze dame mijn arm aan om haar te begeleiden en mijn andere arm om haar rugzak te dragen en ach.... hoe ze toen begon te stralen, dat kleine vogeltje.... Haar zachte handen pakte mijn hand want mijn gebogen arm was te hoog en daar gingen we, als een liefdevolle kermisatractie op weg naar die grote stalen vogel. Af en toe moest ze even rusten en dan keek ze me aan, zoals weinig mensen nog maar doen... zooo lief, ze aaide me over mijn gezicht en kneep heel scheetig in mijn wangen. Natuurlijk heb ik haar na de vlucht tot aan de bus waar ze in moest begeleid. Ik heb geen foto's gemaakt, dat voelde niet goed maar ze was met haar vergroeing schat ik echt niet groter dan een meter.
En toen ik vanmorgen even op het trappetje buiten ging zitten, kwam er ineens weer zo'n lief vogelvrouwtje naar me toe. Ze aaide me ook over mijn gezicht met dezelfde zachte handen. Ze murmelde in een aantal franse woorden wat over mijn mooie tanden en keek me ook al zo lief aan, we hebben wel een kwartier heel snoezig zitten pruttelen samen, ze wilde niets van me, gewoon even fijn samen zijn. Tja, dan kan mijn dag dus niet meer stuk, daar kan geen Halong Bay tegenop.
En zo gaat dat maar door hier, ik zit even in een periode waarin ik terug krijg wat ik geef, ik voel me ook goed en ik bof dat ik dat gedurende de dag van mensen terug krijg. Net weer, bij het restaurant, nu ook in het Hostel, mensen zijn zo lief voor me... ik ben er steeds weer een beetje ontroerd van.
Morgen ga ik mijn laatste dingetjes regelen en met mijn toverstaf zwaaien/ alles in mijn rugzak zien te krijgen.
I say goodby
*extreme sports vakanties (dat is voorgoed)
*stoepen die gemaakt zijn om brommers te stallen, lopen doe je gewoon op de weg
*entrees van winkels en wat dan ook, waar je eerst over brommers moet
klimmen om er in te komen
*roken in restaurants en taxi's
*de zon, zee, bergen en watervallen
*overal gratis wifi
*een zachtaardig en lief volk
*dat iedere winkel, wat ze ook verkopen,ook een reisbureau is
*het levensgevaarlijke oversteekgebeuren evenzo het
verkeer (2000 ongelukken per dag....)
*vietnameze hoedjes, dragers en brommers die als vrachtwagen fungeren
*mijn prinsessenleven en miljonairsbestaan
*zingend wandelen door het land, hoewel ik hoop dat ik dat nog met me mee kan nemen.
Ik heb bloemenzaadjes meegenomen, het zou cool zijn als ik straks leven uit Vietnam in mijn tuin heb staan.
India blijft aan me trekken,
dus een volgende keer
schrijf ik daar vandaan.
Leuk dat je me leest,
fijn voor mezelf dat ik het weer gedaan heb,
de reis
en het noteren.
Wish me luck, de terugreis from hell komt er aan.... 9 uur in China wachten....
Doeeeeeeiiiiii!
en alle liefs
uit
Ha Noi
Ik ben gisteren naar Ha noi gevlogen en had weer zo'n mooie ontmoeting.... In de de rij om naar het vliegtuig te kunnen gaan stond een heeeel klein vrouwtje, krom getrokken van ouderdom, zwarte tandjes, schitterende kraaloogjes, haartjes netjes gekamd en wrs met haar beste blousje aan. Op het blousje zat wel een enorme vetvlek maar ik zag dat het gewassen was en dat ze haar best had gedaan. Daar stond ze dus, met haar grote rugzak, als een verloren vogeltje met haar kaartje en iets wat wrs in Vietnam doorgaat als identiteitsbewijs. Met mijn verfijnde nonverbale comminucatieve vaardigheden bood ik deze dame mijn arm aan om haar te begeleiden en mijn andere arm om haar rugzak te dragen en ach.... hoe ze toen begon te stralen, dat kleine vogeltje.... Haar zachte handen pakte mijn hand want mijn gebogen arm was te hoog en daar gingen we, als een liefdevolle kermisatractie op weg naar die grote stalen vogel. Af en toe moest ze even rusten en dan keek ze me aan, zoals weinig mensen nog maar doen... zooo lief, ze aaide me over mijn gezicht en kneep heel scheetig in mijn wangen. Natuurlijk heb ik haar na de vlucht tot aan de bus waar ze in moest begeleid. Ik heb geen foto's gemaakt, dat voelde niet goed maar ze was met haar vergroeing schat ik echt niet groter dan een meter.
En toen ik vanmorgen even op het trappetje buiten ging zitten, kwam er ineens weer zo'n lief vogelvrouwtje naar me toe. Ze aaide me ook over mijn gezicht met dezelfde zachte handen. Ze murmelde in een aantal franse woorden wat over mijn mooie tanden en keek me ook al zo lief aan, we hebben wel een kwartier heel snoezig zitten pruttelen samen, ze wilde niets van me, gewoon even fijn samen zijn. Tja, dan kan mijn dag dus niet meer stuk, daar kan geen Halong Bay tegenop.
En zo gaat dat maar door hier, ik zit even in een periode waarin ik terug krijg wat ik geef, ik voel me ook goed en ik bof dat ik dat gedurende de dag van mensen terug krijg. Net weer, bij het restaurant, nu ook in het Hostel, mensen zijn zo lief voor me... ik ben er steeds weer een beetje ontroerd van.
Morgen ga ik mijn laatste dingetjes regelen en met mijn toverstaf zwaaien/ alles in mijn rugzak zien te krijgen.
I say goodby
*extreme sports vakanties (dat is voorgoed)
*stoepen die gemaakt zijn om brommers te stallen, lopen doe je gewoon op de weg
*entrees van winkels en wat dan ook, waar je eerst over brommers moet
klimmen om er in te komen
*roken in restaurants en taxi's
*de zon, zee, bergen en watervallen
*overal gratis wifi
*een zachtaardig en lief volk
*dat iedere winkel, wat ze ook verkopen,ook een reisbureau is
*het levensgevaarlijke oversteekgebeuren evenzo het
verkeer (2000 ongelukken per dag....)
*vietnameze hoedjes, dragers en brommers die als vrachtwagen fungeren
*mijn prinsessenleven en miljonairsbestaan
*zingend wandelen door het land, hoewel ik hoop dat ik dat nog met me mee kan nemen.
Ik heb bloemenzaadjes meegenomen, het zou cool zijn als ik straks leven uit Vietnam in mijn tuin heb staan.
India blijft aan me trekken,
dus een volgende keer
schrijf ik daar vandaan.
Leuk dat je me leest,
fijn voor mezelf dat ik het weer gedaan heb,
de reis
en het noteren.
Wish me luck, de terugreis from hell komt er aan.... 9 uur in China wachten....
Doeeeeeeiiiiii!
en alle liefs
uit
Ha Noi
-
29 Januari 2015 - 19:04
Marianne:
Goede terugreis met je mooie herinneringen.
Ga je zien in Mokum, tuin of stad.
-
29 Januari 2015 - 19:58
Jeff:
Chuyến đi tốt vá Snels.. X -
30 Januari 2015 - 23:23
Daffie:
Klinkt als een heel mooie afsluiter, je ontmoeting met die lieve vrouwtjes.
Ik kan niet zeggen dat ik nou erg met je te doen hebt, gezien je vip behandeling in China op de heenweg...!
Ik hoop dat je een goede terugreis hebt en kijk erg uit naar je thuiskomst, foto's en live verhalen!
Love you! x -
01 Februari 2015 - 22:24
Karin:
Juist omdat je bent wie je bent hebt je zoveel moois meegemaakt,doorstaan en genoten.
Weer geweldig om al je verhalen gelezen te hebben.
Goede reis,
liefs Karin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
