de fucking vreemdste kano tocht van de planeet
Door: again, Jane
Blijf op de hoogte en volg Nicole
24 Januari 2015 | Vietnam, Ðà Lạt
Goeedddd...... ik vraag me wel eens af waarom ik ben wie ik ben, zo ook weer vandaag. Ik leer ook niet echt van de dingen uit het verleden, het zal zijn redenen hebben, het heeft een reden....
Gisteren ben ik tegen alle regels in toch overdag met de bus naar Dalat gegaan, het was even niet anders. Gelukkig werd ik gezegend met een kleine bus met gezellige mensen, een busdeur die open bleef staan waardoor er frisse wind naar binnen waaide, een prachtig zicht op het berglandschap waar ik werd ingereden en de busrit duurde ook nog eens echt vier uur en niet stiekum vijf of zes. Een plezierige rit dus.
We werden afgezet voor het 'smile hotel'. Goeie naam. Alle reizigers vlogen als spinnen in de rondte op zoek naar hun hostel en ik dacht.... dikke prima ik ga voor mr Smile, de eigenaar van het Hotel die ook werkelijk een heerlijk vrolijk aangezicht heeft. Een kamer kost me maarliefst 3.6 dollar voor een vet lekker bed, een hete douche met een dikke waterstraal, gratis internet... what do you want more.
Bij het inchecken hoorde ik van twee jongens dat ze gingen kanoeen die dag daarop dus ik hupsakeetje, met rugzak nog op mijn rug ook meteen die kano tocht geregeld. Met de kano naar de watervallen, dat is pas chill en met de spierpijn nog in mijn benen van mijn laatste watervalgedoe in combinatie met mijn gehol achter de kite aan, vond ik wel dat ik op een relaxte manier de natuur mocht gaan aanschouwen.
Dat alles gereged, heb ik mijn tas gedumpt en ben ik de 'city of love' ingedoken. De stad ligt in de bergen maar is nou niet bepaald op 1 berg gebouwd, het is klimmen en dalen, alle weggetjes meanderen en ieder kruispunt heeft wel zes of zeven verschillende kronkelende weggetjes en grote wegen die er op uitkomen. De kaart die ik meekreeg leek wel een bolletje wol op een kopieerplaat gelegd, en geen google-maps bolletje wol, neeeeee, een bolletje wol van iemand die zo ongeveer de straten heeft nagetekend.... De kaart heb ik dus losgelaten, ik ben maar gewoon van straatje, naar straatje gegaan en heb de heerlijkste dingen gegeten bij lieve Vietnameze zaakjes. Zoete aardappelflappen, mijn hemel, ik geloof dat ik verliefd ben. Zo beland je dan ineens op een nachtmarkt, een hele grote, geen toerist gezien en zo leuk en wat zijn de mensen hier toch onwijs aandoenlijk (als ze niet in de toeristishe gebieden zitten). De terugweg vinden was minder geinig, ik was al zoekende naar een lekker holletje ergens in een hoekje van een straat, gelukkig zijn er hier brommertaxi's en is Mr Smile bekend. Het koste me wel weer een dikke 30 cent om me thuis te laten brengen.
Omdat ik om kwart over acht opgehaald zou worden, ben ik lekker op tijd mijn zaaaalige bedje ingedoken. Mijn kano bikini, slippers, handdoekje, zonnebril en zonnebrandcreme ready to take of. Dus hupsakeetje, het busje in bij mijn mede kano-chillers. Of ik nog well even mijn slippers kon omwisselen voor gympjes, ik had het toen al kunnen weten.....
Goed, wij het busje uit en toen begon het, helm op (oranje dit keer), reddingsvest om (???) en vervolgens kreeg ik in een flits een klimbroek met zo'n haak erop om mijn kont geknoopt, tassen mochten niet mee, alles zou nat worden. Omdat iedereen het heel normaal leek te vinden liep ik wat verdwaasd achter onze hyper actieve 'black bear' (dat was zijn naam) begeleider aan die ons naar een heuveltje in het bos leidde en ons in twee minuten leerde hoe we moesten abseilen. Ik dacht dat we onze kano op bepaalde punten misschien wat moesten begeleiden dus ik liet me dat ook in twee minuten leren. Jullie moeten weten dat ik een tocht van acht uur had geboekt. Dus, toen begon het, nog net niet hollend de bergen af, eerst weer dat pad maar al snel rotsen en lianen. Waar we doorheen raasde, was zo prachtig maar ik had geen tijd om te kijken, ik moest hollen. Lachend vroeg ik aan 1 van mijn mede kano vrienden of we niet per ongeluk in survival of the fittest waren beland, tijd om te reageren was er niet geloof ik, gaan met die banaan en uitkijken bij iedere stap die we maakten.
En toen hoorde ik de rivier, en voelde ik de koelte ervan en kwamen we tot stilstand bij een klif, er kwam een bos met touw en haken tevoorschijn en toen ben ik toch maar eens gaan vragen waar die kano's nou precies waren. Kano's???
Geen kano's.... canyoning is geen canoeing, canyoning is abseilen..... Ik had een dagje abseilen geboekt, een hele dag abseilen van waterval naar waterval, door waterval (????), van fucking rotsen af waar geen bodem onder leek te zitten, door de rivier klouteren en drijven, langs de rivier klouteren, slingeren aan lianen... een zogenaamde'extreme sports' dagje uit. De hele groep lag vlak van het lachen, ook toen ik vertelde dat ik last heb van hoogtevrees en ik tuinieren en snorkelen eigenlijk wel spannend genoeg vind. Maar goed, stuk voor stuk dotjes in mijn groep die me aanmoedigde om het gewoon te gaan doen en Mr. Black Bear zou me er wel doorheen trekken. Ik wist toen nog niet wat me te wachten stond. Dusssssss, tja, abseilen dan maar, met twee minuten ervaring aan een boom op een vlak heuveltje.
Ik geloof dat ik wel een boek vol kan schrijven over deze dag, het was echt te bizar voor woorden, deze dag gaat over al mijn ervaringen heen. Ik heb echt mijn grenzen big time verlegd, aangemoedigd door mijn groep, vol vertrouwen in Black Bear en zijn maatje die onderaan iedereen opving.
Ik heb nergens naar beneden gekeken, dat was echt niet te doen, bij de laatse abseil actie die 'the washing machine' heette (eerst een stuk door een waterval abseilen dan los van de rots als cliffhanger jezelf door de waterval laten zakken om vervolgens een vrije val te maken waarbij je neer moest komen tussen twee rotsen die een meter van elkaar verwijders waren, de washing machine verdient zijn naam aan het rondslingeren aan je touw als je los hangt door de kracht van de waterval...... halloooooooo?????) ben ik dus afgehaakt, ik begon eraan en toen sloeg de angst zo heftig toe dat ik totaal bevroor, aan mijn touwtje wat ik met mijn ongetrainde handje vast had.
Verder heb ik alles gedaan, langs loodrecht lopende rotsen naar beneden, vrije vallen van vier meter, sprongen van elf meter hoog waarbij je een flinke aanloop moest maken om over de rots heen te springen die wat uitstak en door een hoge waterval met natuurlijk glibberige rotspartij eronder...... En iedereen maar juichen en elkaar helpen bij het klouteren (levensgevaarlijk gedoe ook dat klouteren) langs en door de rivier. Het mee laten slepen door de rivier was het mooiste, rustig de boel bekijken, de adrenaline aanvoer even een halt toeroepen.
Ik heb heel wat angsten moeten overwinnen maar jezus christus en moeder maria tegelijk, het was wel super super super vet. Hoewel ik het nooit meer ga doen, hoewel....als ik nou wist wat ik deed..... dan misschien toch best wel graag nog een keertje.
Dus Jane is weer eens bezig geweest, Jane is kapot. Jane kan niets meer, Jane wil rust en kalmte. Jane wil morgen de hele dag tussen de bloemetjes in liggen en naar lianen kijken en soms in haar bikini afkoelen in een poeltje.
Ze gaat nu eten, met haar nieuwe 'extreme sports' friends waar ik in 1 dagje van ben gaan houden.
Als het goed is kan ik vanavond wat van mijn angstige gezichtsuitdrukkingen van facebook plukken, er werden foto's voor ons gemaakt en van ons gemaakt. Bij voorbaat geen fraai plaatje, wees gewaarschuwd.
Gisteren ben ik tegen alle regels in toch overdag met de bus naar Dalat gegaan, het was even niet anders. Gelukkig werd ik gezegend met een kleine bus met gezellige mensen, een busdeur die open bleef staan waardoor er frisse wind naar binnen waaide, een prachtig zicht op het berglandschap waar ik werd ingereden en de busrit duurde ook nog eens echt vier uur en niet stiekum vijf of zes. Een plezierige rit dus.
We werden afgezet voor het 'smile hotel'. Goeie naam. Alle reizigers vlogen als spinnen in de rondte op zoek naar hun hostel en ik dacht.... dikke prima ik ga voor mr Smile, de eigenaar van het Hotel die ook werkelijk een heerlijk vrolijk aangezicht heeft. Een kamer kost me maarliefst 3.6 dollar voor een vet lekker bed, een hete douche met een dikke waterstraal, gratis internet... what do you want more.
Bij het inchecken hoorde ik van twee jongens dat ze gingen kanoeen die dag daarop dus ik hupsakeetje, met rugzak nog op mijn rug ook meteen die kano tocht geregeld. Met de kano naar de watervallen, dat is pas chill en met de spierpijn nog in mijn benen van mijn laatste watervalgedoe in combinatie met mijn gehol achter de kite aan, vond ik wel dat ik op een relaxte manier de natuur mocht gaan aanschouwen.
Dat alles gereged, heb ik mijn tas gedumpt en ben ik de 'city of love' ingedoken. De stad ligt in de bergen maar is nou niet bepaald op 1 berg gebouwd, het is klimmen en dalen, alle weggetjes meanderen en ieder kruispunt heeft wel zes of zeven verschillende kronkelende weggetjes en grote wegen die er op uitkomen. De kaart die ik meekreeg leek wel een bolletje wol op een kopieerplaat gelegd, en geen google-maps bolletje wol, neeeeee, een bolletje wol van iemand die zo ongeveer de straten heeft nagetekend.... De kaart heb ik dus losgelaten, ik ben maar gewoon van straatje, naar straatje gegaan en heb de heerlijkste dingen gegeten bij lieve Vietnameze zaakjes. Zoete aardappelflappen, mijn hemel, ik geloof dat ik verliefd ben. Zo beland je dan ineens op een nachtmarkt, een hele grote, geen toerist gezien en zo leuk en wat zijn de mensen hier toch onwijs aandoenlijk (als ze niet in de toeristishe gebieden zitten). De terugweg vinden was minder geinig, ik was al zoekende naar een lekker holletje ergens in een hoekje van een straat, gelukkig zijn er hier brommertaxi's en is Mr Smile bekend. Het koste me wel weer een dikke 30 cent om me thuis te laten brengen.
Omdat ik om kwart over acht opgehaald zou worden, ben ik lekker op tijd mijn zaaaalige bedje ingedoken. Mijn kano bikini, slippers, handdoekje, zonnebril en zonnebrandcreme ready to take of. Dus hupsakeetje, het busje in bij mijn mede kano-chillers. Of ik nog well even mijn slippers kon omwisselen voor gympjes, ik had het toen al kunnen weten.....
Goed, wij het busje uit en toen begon het, helm op (oranje dit keer), reddingsvest om (???) en vervolgens kreeg ik in een flits een klimbroek met zo'n haak erop om mijn kont geknoopt, tassen mochten niet mee, alles zou nat worden. Omdat iedereen het heel normaal leek te vinden liep ik wat verdwaasd achter onze hyper actieve 'black bear' (dat was zijn naam) begeleider aan die ons naar een heuveltje in het bos leidde en ons in twee minuten leerde hoe we moesten abseilen. Ik dacht dat we onze kano op bepaalde punten misschien wat moesten begeleiden dus ik liet me dat ook in twee minuten leren. Jullie moeten weten dat ik een tocht van acht uur had geboekt. Dus, toen begon het, nog net niet hollend de bergen af, eerst weer dat pad maar al snel rotsen en lianen. Waar we doorheen raasde, was zo prachtig maar ik had geen tijd om te kijken, ik moest hollen. Lachend vroeg ik aan 1 van mijn mede kano vrienden of we niet per ongeluk in survival of the fittest waren beland, tijd om te reageren was er niet geloof ik, gaan met die banaan en uitkijken bij iedere stap die we maakten.
En toen hoorde ik de rivier, en voelde ik de koelte ervan en kwamen we tot stilstand bij een klif, er kwam een bos met touw en haken tevoorschijn en toen ben ik toch maar eens gaan vragen waar die kano's nou precies waren. Kano's???
Geen kano's.... canyoning is geen canoeing, canyoning is abseilen..... Ik had een dagje abseilen geboekt, een hele dag abseilen van waterval naar waterval, door waterval (????), van fucking rotsen af waar geen bodem onder leek te zitten, door de rivier klouteren en drijven, langs de rivier klouteren, slingeren aan lianen... een zogenaamde'extreme sports' dagje uit. De hele groep lag vlak van het lachen, ook toen ik vertelde dat ik last heb van hoogtevrees en ik tuinieren en snorkelen eigenlijk wel spannend genoeg vind. Maar goed, stuk voor stuk dotjes in mijn groep die me aanmoedigde om het gewoon te gaan doen en Mr. Black Bear zou me er wel doorheen trekken. Ik wist toen nog niet wat me te wachten stond. Dusssssss, tja, abseilen dan maar, met twee minuten ervaring aan een boom op een vlak heuveltje.
Ik geloof dat ik wel een boek vol kan schrijven over deze dag, het was echt te bizar voor woorden, deze dag gaat over al mijn ervaringen heen. Ik heb echt mijn grenzen big time verlegd, aangemoedigd door mijn groep, vol vertrouwen in Black Bear en zijn maatje die onderaan iedereen opving.
Ik heb nergens naar beneden gekeken, dat was echt niet te doen, bij de laatse abseil actie die 'the washing machine' heette (eerst een stuk door een waterval abseilen dan los van de rots als cliffhanger jezelf door de waterval laten zakken om vervolgens een vrije val te maken waarbij je neer moest komen tussen twee rotsen die een meter van elkaar verwijders waren, de washing machine verdient zijn naam aan het rondslingeren aan je touw als je los hangt door de kracht van de waterval...... halloooooooo?????) ben ik dus afgehaakt, ik begon eraan en toen sloeg de angst zo heftig toe dat ik totaal bevroor, aan mijn touwtje wat ik met mijn ongetrainde handje vast had.
Verder heb ik alles gedaan, langs loodrecht lopende rotsen naar beneden, vrije vallen van vier meter, sprongen van elf meter hoog waarbij je een flinke aanloop moest maken om over de rots heen te springen die wat uitstak en door een hoge waterval met natuurlijk glibberige rotspartij eronder...... En iedereen maar juichen en elkaar helpen bij het klouteren (levensgevaarlijk gedoe ook dat klouteren) langs en door de rivier. Het mee laten slepen door de rivier was het mooiste, rustig de boel bekijken, de adrenaline aanvoer even een halt toeroepen.
Ik heb heel wat angsten moeten overwinnen maar jezus christus en moeder maria tegelijk, het was wel super super super vet. Hoewel ik het nooit meer ga doen, hoewel....als ik nou wist wat ik deed..... dan misschien toch best wel graag nog een keertje.
Dus Jane is weer eens bezig geweest, Jane is kapot. Jane kan niets meer, Jane wil rust en kalmte. Jane wil morgen de hele dag tussen de bloemetjes in liggen en naar lianen kijken en soms in haar bikini afkoelen in een poeltje.
Ze gaat nu eten, met haar nieuwe 'extreme sports' friends waar ik in 1 dagje van ben gaan houden.
Als het goed is kan ik vanavond wat van mijn angstige gezichtsuitdrukkingen van facebook plukken, er werden foto's voor ons gemaakt en van ons gemaakt. Bij voorbaat geen fraai plaatje, wees gewaarschuwd.
-
24 Januari 2015 - 16:08
Marianne:
Nou Jane, dikke pet af!
Van mij is ooit een (niet overdreven) horrorfoto gemaakt in..... birdrock.
Ik bedoel maar.
Geniet van je bloemetjesdag!
-
24 Januari 2015 - 16:33
Daphne:
WOOHAHHAHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHAHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! -
24 Januari 2015 - 16:40
Daphne:
Hehe, ff op adem komen hoor....
Het is maar goed dat je bijna jarig bent, dan geef ik je een LOI taalcursus Engels cadeau!
Zal ik je fotoruimte nog wat verder upgraden? Ik wil namelijk geen foto missen die gedurende je "kanotocht" gemaakt is!
WOOHAHAHAHAAAAAAAAAAHAAHAHAHAAAAAAAAAAAAAAA!
I love you! (= "ik hou van je!" in het Engels)
x -
24 Januari 2015 - 16:50
Jane:
Is heus niet zò grappig allemaal, ik heb doodsangsten uitgestaan en zie er zelfs nu na de douche nog zwaar verwilderd uit....! -
24 Januari 2015 - 17:00
Daffie:
...dan moet je gewoon ook 's je bikinilijn bijwerken en je benen scheren... -
24 Januari 2015 - 17:04
Jane:
Ik haat zusjes -
24 Januari 2015 - 17:12
Daffie:
..ik ook van jou. -
24 Januari 2015 - 17:42
Zineb :
Nicole!!!!!
Wha wha ha ha daar moest ik even mee beginnen
Na dit verhaal! Maa oh wat geniet ik elke keer dat er weer een nieuw verslag is! Ik bewaar ze voor een rustig moment en geniet mee met elk verhaal!
Maar 1 ding is zeker deze reis beleef je echt weer op jou manier en je kan niet zeggen dat je geen dingen hebt gedaan waar je toe ben gedwongen door een reisgenoot!
Maar daarnaast oh Jezus wat heb ik een bewondering voor want een geweldig wijf ben je toch! Enwat een saaie vakantie hadden die andere gehad als ze jou niet hebben getroffen op hun avontuur!
Geniet er van en ik geniet stiekem op afstand met je mee!
Hoor graag al de details als je terug bent!
P.s en de gezusters ik lig ook elke keer plat om jullie reacties! Nicole wat ben je toch ook rijk ;-)
Dikke kus zineb -
24 Januari 2015 - 17:56
Yolande Elzinga:
Lieve cole, ik heb het verhaal met angst en beven aan Ruud voorgelezen. Wat een toestand! ik krijg nu al de zenuwen. Ruud vond het een spannend verhaal en ik vond het typisch cole. Kanoën en dan abseilen, mijn hemel waarom ben je niet rechtsomkeert gegaan. Durfal.
Ik zal blij zijn als je weer heelhuids thuis bent. Als Joop dit hoort! hij doet je wat.
XXX Yolande
-
24 Januari 2015 - 19:49
Monaaa:
Teeeeeeeeeesssring, wat een dikke, vette, Coole superrr Jane ben jij! Hier vanmorgen wakker geworden met sneeuw, natte rommel geworden dusss je mist niets! xxx -
25 Januari 2015 - 15:32
Davide:
Ik moest best wel een beetje in me broek poepen van het lachen.....eigenlijk ook wel best wel een beetje veel:p
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
