zweven

Lief dagboek,

eindelijk tijd en aandacht om jou eens bij te werken en mijn ervaringen te droppen, voor later als ik groot ben en ik vergeetachtiger wordt dan ik nu al ben.
Mijn hoofd loopt over van de indrukken en ervaringen, mijn hart klapt bijna uit elkaar, ik kan het allemaal bijna niet meer handelen, de reis en al het moois wat op mijn pad komt.
Mammelapur en mijn vrienden, Mammelapur en de bikes, Mammalapur en Dino. Ik ben zo blij afscheid te hebben genomen van liefdes in Nederland anders had mijn hart nooit open kunnen staan voor ervaringen zoals mijn ervaring met Dino. Geen sex, geen zoen maar een intensiteit, zo heftig, dat ik meer niet nodig was. Mijn en zijn glimlach doen nog zeer van onze gelukkige dagen, vliegend door India op de moter.
Het moment dat we in een stadje aankwamen waar net twee pelgrimdagen waren begonnen en we tussen de duizenden en duizenden indieers liepen, kraampjes en kermisatracties (op z'n india's), veel eten, mooie kleding.... en toen we tegen de volle massa in moesten....ongelovelijke ervaring (de enorme en oneindige massa baande lachend de weg vrij voor ons terwijl ik keihard 'yieeeeeeehaaaa, arribaaaaaa! geluiden maakte, geweldig!!!). Het verkeer dat in massa's, hysterisch toeterend, tegen ons was toen we weg wilde rijden.... holy macaroni....
Door dorpjes die nooit toeristen hebben gezien, de mensen die maar bleven lachen en zwaaien terwijl wij met z'n vieren dolgelukkig op de motor zaten terug te zwaaien.
De bloemen slierten die we op een marktje kochten om onszelf mee te versieren.
De plannen die we maakte en altijd mislukte waardoor we in onverwachte situaties terrecht kwamen die altijd beter waren.
Uren en uren rijden, de zon boven ons, de wind in onze haren, zoveel te zien, een tjai hier, een hapje daar en weer rijden. Ik wil mijn motorrijbewijs!!
Dus vertrekken, omdat ik nu eenmaal een vliegticket had, was zwaar. Natuurlijk kon ik weer niet vertrekken en dus bleven we allemaal wakker tot ik weg moest, tien minuten voor vertrek mijn tas gepakt, het was half drie in de nacht.
In de taxi naar het vliegveld (anderhalf uur rijden) draaide ik de film af voor mijn ogen en voelde ik me triest en gelukkig tegelijk. Het vliegtuig zou om vijf uur vertrekken, dacht ik. Ik weet niet waarom ik dat dacht want op mijn ticket bleek zeer duidelijk half elf te staan. Compleet oververmoeid zakte alle moed me in de schoenen. Nog verdrietiger heb ik een soort van bedje gemaakt op de vloer van het vliegveld in de hoop dat ik op tijd wakker zou worden voor mijn vlucht. En dat werd ik, ergens een beetje helaas want in mijn hart zou ik er ook vrede mee hebben gehad als ik hem gemist zou hebben.
In het vliegtuig kwam ik een dame tegen uit Belgie, een maf wijf die kangaroos heeft thuis en die een gat in de lucht sprong toen ze me zag. Omdat ik haar niet leuk vind werd ik nog verdrietiger.
In Port Blair (eiland waar iedereen op land), na twee en een half uur vliegen, heb ik haar van me af weten te schudden. De boot naar Havelock is normaliter twee dagen van te voren te organiseren maar ik heb alle illegale wegen bewandeld om er direct op mee te kunnen.
De temperatuur is hier te lekker, het eiland is onbeschrijvelijk vruchtbaar, bomen zijn drie keer zo hoog en alles maar dan ook alles is begroeid. De stranden zijn witter dan wit en de zee lichtblauw overlopend in lichtgroen... Ik zag het, mijn hoofd registreerde het maar ik kon er niets bij voelen. Ik voelde me een verwende prinses zonder glimlach en ik maakte me ernstige zorgen over mijn resterende 12 dagen hier. Maar goed, ik moet voelen en accepteren, ook als het minder is dus dat deed ik dan maar.

De verwende prinses wist bijna niet meer hoe het moest om zich ook wel eens minder gelukkig mag voelen.

Er zijn hier twee stranden, strand nummer 5 (druk, veel resorts, rotsen in het water) en strand nummer 7, 12 hutjes en een wit strand zonder rotsen. Ik koos voor de laatste en wat een keuze..... ik woon in HET paradijs op aarde. Ik werd onthaald door de reizigers aldaar, of ik de volgende dag mee wilde snorkelen, een tocht. Om eerlijk te zijn voelde ik me er niet heel gelukkig bij maar, ik bedacht me ook dat ik er het beste van moest maken en dat het leven er na vijf zeer vermoeiende dagen, vast zonniger uit zou zien na een nachtje rust.
En gelukkig werkte dat ook zo, ik als een debiel in de ochtend naar snorklingspullen gezocht en toen mijn nieuwe vrienden gevolgd. Een ervan is een weredreiziger die de beste snorkelplekken van deze aardbol afgaat en ons mee op sleeptouw nam. We moesten eerste een heel eind door de jungle lopen, het is hier echt ogelovelijk, alles is hier drie keer groter dan waar dan ook. Ik voel me net een mier onder deze hoge begroeing. En natuurlijk kwamen we twee olifanten tegen.... mijn hemel mijn hemel.
Op het juiste, maagdelijk witte en compleet verlate strand begon de snorkeltocht. Waanzinnig.... we hebben drie uur gesnorkeld door de zee, eerst ver de zee in en toen om rotspartijen heen langs de kust. Op sommige plekken was het zo mooi dat ik daar bleef hangen om te kijken naar scholen met duizenden prachtige gele visjes, en dan weer duizenden gestreepte, en dan weer grote blauwe met mooie strepen en stippen en dan weer en dan weer.... Dit alles met de prachtigste koraal in alle kleuren op de bodem en daar zweefde ik dan, met mijn armen en benen wijd om het zweefgevoel een extra dimensie te geven. De golven en de stroming die mij en de visjes twee meter naar rechts en weer naar links lieten zweven, heel rustig....heerlijk. En terwijl ik daar aan het zweven was zag ik mezelf en kon ik het niet geloven dat ik degene was die dit allemaal meemaakt, dat ik hier aan het zweven ben. En soms speelde ik zeehondje, om zo het eiland waar ik nu zit van een afstandje te kunnen bekijken, ook dat is bijna niet meer te geloven voor mezelf. Waar ik al mee begon, het is bijna teveel allemaal.

Lieve dagboek, ik geniet maar ben blij dat ik hier geen half jaar doorbreng, ik zou overlijden aan een overdosis geluk.

Namaste