prinsessie

Zo ben je een amsterdamse boerin, een vlucht later een prinsesje. Heb me vandaag maar eens laten ontharen in mijn gezicht, snor en baard dwarrelen nu door Goa en het haar dat mocht blijven zitten heeft een verfje gehad.
Mijn hut is geweldig, het is een bamboe hutje die boven de zee hangt, de golven die tegen de rotsen onder mij aanrollen, begeleiden me bij het inslapen en wakker worden. Op mijn balkon zit ik dan in de ochtendzon, starend over zee en strand te bedenken waar ik mijn ontbijtje nu weer eens zal halen. Vanmorgen een enrom bord vers verschillend en rijp fruit gegeten, met muesli en een drupje yoghurt, wat me maarliefst dertig cent heeft gekost. Een pot djardeeling thee erbij maakte de rekening vanmorgen dus 60 cent.
Mijn hutje kost vijf euro per nacht, douche en toilet inbegrepen. Ik ga hier aan het leven zelf dus niet failliet, aan de heerlijke 'spulletjes' zeer waarschijnlijk wel.
Ik ben gisteren opgepikt door een dit keer 15 jaar oudere Australier, Shane genaamd, die niet meer werkt en alleen nog maar reist. Meneer weet alles, erg handig. Hij is momenteel aan het kijken of hij mijn camera kan fixen (of hij is er mee aan het vluchten). Het is een wandelende lonley planet en daar hou ik van, pratende lonely planets. Geen gezoek in registers van mijn duitse, drie euro kostende, exemplaar (gekocht in mumbai omdat ik die was vergeten aan te schaffen op schiphol). Shane krijgt wel een appel vandaag of morgen.
De mensen hier zijn lief en lief en lief, ik voel me superfijn tussen de indieers. Waar ik nu zit is een soort hippie toestand, geen gebouwen enzo, alleen maar hutjes. Heel snoezig. Het schijnt hier zo'n dertig jaar lang dezelfde groep met mensen aan te trekken, de meesten zijn inmiddels een soort inwoners.
Ik heb nog geen speedfreeks gezien en ook nog geen jointjes geroken.
Om tien uur in de avond gaat alle muziek uit, dat moet van de overheid. Ideaal, kan ik ook niet in vage clubs belanden waar ik de pasjes nog niet ken en dus uit de toon zou vallen. Na tienen dus naar mijn hutje, waarvoor ik eerst over het strand moet, het niet kan laten om even de zee in te lopen om daarna naar mijn eigen hutje te gaan, waar het steeds gezelliger wordt.

Voor Wim en Piet heb ik vandaag een indiaas jongetje bijna zijn nek omgedraaid, hij was een kat aan het afrossen met een stoel. Heropvoeden die boel hier.

Het is hier overigens een graadje of dertig en met de zwoele zee-breese, is dat fantastisch, mits ik me verstop onder bomen en op vette hippe overdekte lounche-terrasjes.

Ik ga zo naar mijn lonely planet, ik hoop dat mijn camera het weer doet!

tot spoedig!
en mams, ik heb een mooi kado voor je! Hoezee! De eerste van vele, dikke zoenen!!!!