pis en kots en schijterij en hoerenzooi

Na regen komt zonneschijn en dus ook andersom. Hampi rocked en toen.... werd onze vierde medereizigster ziek( de mooiste vrouw van india en nederland), dus die haakte af. Toen ons entree gemaakt in de kakkerlakken-slaaptrein. Alwaar er 10 mensen zaten waar er zes horen te zitten. Als finishing touch rook het er zeer indringend naar pis. De pislucht bleek te komen van de treinrails, die dienst doen als riolering, jaar in jaar uit. Als je trein dus rijdt, niets aan de hand maar stopt ie.... mijn hemel. Ik geloof dat ik die hardnekkige, bejaarde pislucht nu eeuwig in mijn porieen zal meedragen. Ook fijn om naast een andere trein te staan alwaar de diarage en plassages ziet neerkomen, vogeltjes erbij, hondjes erbij en smullen maar.
De kakkerlakken verdwenen echter niet bij het rijden van de trein en dus heb ik mezelf opgesloten in mijn lakenhoes alwaar ik bijna ben overleden wegens een tekort aan zuurstof en een overdosis pislucht op de momenten dat we stopte.
Ellen, Duncon en ik konden ons geluk dan ook niet op dat we in Bangalore waren aangeland. Maar we hadden nog niet genoeg regen gehad..... Bangalore sucks big time, vies, vette uitlaatgassen (het staat er blauw), een poging tot westers doen wat resulteert in chagerijnige gezichten en een ongezellig straatbeeld. We werder er alle drie verdrietig van. Hadden we een hotelletje betaald om onze tassen voor die dag te beheren, vet stinkhol, toilet deed het niet, douche niet, de giga te ranzige vlekken met echte haren nog op het laken en het kussensloop, het stonk er...... oooooooh, vreselijk! En voor het eerst in India regende het ook nog eens letterlijk. Hoerenplek dus, Bangalore. Dus na deze dag waren we eigenlijk weer blij de trein in te kunnen. Dit keer geen kakkerlakken, wel de vertrouwde pislucht en verder ben ik mensen die bij me op schoot kwamen zitten alsof het kun plekje was om kaartjes gaan vragen zodat ik gewoon kon zitten omdat al die schootzitters ze dus niet hadden.
Dunkon kreeg de schijterij in de trein, met kotsen enzo... de arme ziel. Ze vallen hier bij bosjes neer om me heen. Op een dag ben ik aan de beurt..... voel me nu kipfit iig.
Vanmorgen om zes uur een uitermate fijn guesthouse ingestrompeld, met z'n drieen. Ik heb een zalige kamer, verrukkelijk, alles is schoon, hoezee!
Ik heb net, na twee dagen koekjes enzo, zalig ontbeten (hoewel het avondtijd is maar ik heb even een lang knorretje gedaan.)

Ik ga zo op pad. Zit nu in een haven, op een eilandje, van alles te zien en te beleven. Morgenochtend kan ik olifanten wassen!!! Mama en dochter, hoezeeeeeeeeeeee!

Maar ik mis Hampi nog wel....

Namaste my dear friends.