De Nutteloze Tent

Diaree B en ik zijn weer gescheiden, zij ging weer vrijwilligerswerk doen, ik moest weer richting zee, ik mistte haar zo erg (de zee).....
Dus weer een africavlucht lang in de bus gezeten, weer rozijntje gespeeld en me 50 km voor de overstap naar een andere bus af laten zetten omdat ik inmiddels doorheb dat ik er niet goed tegen kan om 20 afrikanen op mijn nek te krijgen die me mijn geld, naam, afkomst en tas willen aftroggelen. Ben dus via een binnenlands weggetje met een Dalla Dalla verder gegaan. Dalla Dalla reizen is zwaar, een plank om op te zitten, je heupbotten zorgvuldig geforceerd tege die van beide buren , de wind en dus ook het opstuivende zand in je ogen en haren maar..... het is tegelijkertijd ook fantastisch. De prachtige binnenweg was een feest (die helaas twee uur lang duurde) omdat het ontzettend groen en bloemrijk was en omdat we van het ene piepkleine kleidorpje naar het andere reden en iedereen elkaar kende. Ik heb genoten, kind op schoot, een tros bananen in mijn nek en een paar kippen onder mijn knie en iedereen kent iedereen. De dorpjes liepen ook uit voor de bewoner die weer terug was gekeerd, iedereen keek blij, gelukkig en ze zagen er ook allemaal zo mooi uit. Ik werd natuurlijk aan alle kanten gedold, Muzungu als ik ben, maar altijd op een leuke manier. Fijn om weer in een gedeelte te zijn waar het goed voelt, fijn om ver weg te zijn van Arusha.
Het laatste kwartier trok ik alleen bijna niet meer, de twee minuten die het nog zou duren, duurde weer eens de afrikaanse 20 en ik betrapte mezelf er op dat ik zachtjes maar vanuit mijn tenen aan het vloeken was. Rozijntje spelen onder dit soort omstandigheden blijkt niet echt bevorderlijk voor mijn humeur en toen werd ik, twee dalla dalla's later, op een stoffig weggetje achter gelaten. Met lege batterij probeerde ik mijn inmens zware rugzak (die dingen worden spontaan 10 kilo zwaarder als je erdoorheen zit) het weggetje af te lopen naar de oase die ik voor mezelf had uitgekozen. Als een stervende 'terminator' (ik liep wat stijfjes) behaalde ik bezweet en en smerig van de ladingen opstuivende zanddeeltjes, mijn doel. De zee.
En ja hoor.... ik kan hier....KAMPEREN!
Hoe ik hem heb opgezet is mij nog een raadsel, ik geloof dat ik mijn lichaam commando's heb gegeven, ik herinner met nog dat ik mijn rugzak (weer 10 kilo zwaarder geworden) naar binnensleepte als was het mijn vers gevangen, net gedoodde buit voor de nacht en me daarna naar de eettafel heb gerold.
Na mijn heerlijke maaltijd en veel drinken ben ik direct (hoewel ik eerst interdentaal en grondig mijn gebit heb gereinigd, moet van Simone) gaan slapen. De zeewind over mijn lichaam, een laken was te warm. Nu, een nachtje verder (11 uur geslapen, veel verse beestensporen rond mijn tent, ik wil niet weten wie dat allemaal waren) ga ik lekker lezen, niks doen en lanterfanten. Wat een hel dat de winter zo heftig doet, en zo vroeg ook!
Ik geniet, thanks for reminding me all!

Dikke zoenen